Dlaczego wpadamy w depresję?

•  E-mail

Szczegóły

Kategoria: Rozwój duchowy

Przeczytaj również:



- JAK DZIAŁA SZATAN?


- Praktykujący, ale czy... wierzący?

- Jakie są największe przeszkody w modlitwie?

- O bzdurze horoskopów.

- Orgazm u kobiety. 

Fragment książki "Szukając drogi przemiany"

Książka porusza m.in. tematy:

Przyczyny depresji są przeróżne, wymieńmy niektóre: doświadczenie straty, nieradzenie sobie w pracy lub w szkole, odrzucenie, śmierć ukochanej osoby, kalectwo fizyczne, konflikty małżeńskie, problemy finansowe, kurczowe trzymanie się nierealnych marzeń, złość i nienawiść skierowana do wewnątrz, surowość sumienia i perfekcjonizm, tłumione w sobie poczucie winy.

Jakie są drogi wyjścia? Pomoc psychiatryczne i psychoterapeutyczna. Depresja jest stanem, w którym uchodzi z człowieka normalna energia życia. Każdy człowiek mniej lub bardziej doświadcza depresji. Może męczyć poczucie winy, oskarżanie siebie o różne grzechy, trwanie w niepewności i   zwątpieniu. Jedyny stan, jaki odczuwają niektórzy, to ból. Człowiek nisko siebie ocenia, jest wyczulony nadmiernie na krytykę, którą odbiera jako atak na własną osobę. Poczucie ogromnej bezradności i beznadziei, brak zainteresowania życiem, trudności w zasypianiu, problemy z koncentracją i wykonywaniem prostych zajęć, utrata apetytu lub przejadanie się, nieokreślony lęk (por. W. Müller, „Jak wyjść z depresji”).

Depresja może wystąpić, gdy nie spełniają się marzenia, tęsknoty i nadzieje. Co robimy z naszymi tęsknotami, marzeniami i nadziejami? Dlaczego się nie spełniają? Ponieważ albo okoliczności na to nie pozwalają, albo nie mamy ku temu danych. Przez taką sytuację powstaje między tym, czego pragnę, czego oczekuję a tym, co naprawdę otrzymuję, przerażająca przepaść. W takiej sytuacji człowiek kurczowo trzyma się pewnej rzeczy, osoby czy idei i nie umie uwolnić się od tego. Osoby depresyjne nie ujawniają w sposób otwarty swego dystansu wobec innych; o wiele częściej kierują zarzuty i nienawiść do siebie. Są to osoby ciągle podenerwowane.

Co prowadzi do depresji? Zbyt surowe sumienie, które nieustannie stawia wymagania i dąży do osiągnięcia podjętego celu idealnego. Nieosiąganie wyznaczonego przez siebie celu lub określenie nierealnego celu przez innych powoduje rozdrażnienie i ciągle niezadowolenie z samego siebie. Człowiek nie ma odwagi, aby być niedoskonałym. Inną przyczyną depresji może być stłumione poczucie winy. Ktoś, zamiast uznać swą winę, odpycha ją od siebie, usuwając tym samym w podświadomość wywołane nią uczucia. Warto sprowokować osobę w depresji do otwarcia się i wyrzucenia skrywanych uczuć zazdrości, opuszczenia, złości, rozczarowania. Dlaczego? W ten sposób osłabiają się więzy depresji, tj. siły, które odbierają chęć życia. Ukrytemu,  nieuświadomionemu smutkowi powinno się delikatnie, lecz stanowczo wskazać drogę na zewnątrz. Złość, której nie daje się wyrazu zewnętrznego, kieruje się przeciwko temu, kto ją w sobie tłumi, i może się ujawnić w postaci depresji.

Do depresji może prowadzić samotność i izolacja od innych, zaprzeczanie uczuciom lub ich tłumienie, zwłaszcza
gniewu, żalu, niechęci i strachu. Ponieważ niektóre emocje trudno nam zaakceptować, mamy skłonność do udawania przed sobą i osobami najbliższymi, że wcale ich nie odczuwamy. Niektóre osoby nie mogą znieść tego, że od innych coś chcą albo że są krytykowane. Osoby, które nie doświadczyły czułej opieki i miłości zmuszone są do budowania w późniejszym okresie życia pozytywnego obrazu siebie.

Jeżeli człowiek jest przyzwyczajony do tego, że zawsze robił coś bardzo dobrze, trudno mu się przyzwyczaić do ponownego uciążliwego uczenia się czegoś od nowa. Kiedy okoliczności zmuszają nas do zmiany postawy i trzeba dokonać weryfikacji opinii na temat własnej osoby, możemy odczuć, że straciliśmy władzę, siłę i moc. Czujemy, że nie cieszymy się, jak dawniej, szacunkiem, autorytetem w oczach innych. Dobrze czuliśmy się wówczas, gdy mieliśmy przewagę nad innymi. Gdy jej zabraknie, wówczas możemy zacząć odczuwać swoją niepotrzebność.

.